W Polsce są tylko przelotem, wiosną i jesienią, gdy podróżują między syberyjskimi lęgowiskami a brytyjskimi zimowiskami. Po raz pierwszy zaobserwowano je (co wiązało się z ich zestrzeleniem...) pod Gdańskiem w 1921 r. Literatura ornitologiczna podaje, że miało to związek z radykalną zmianą zimowisk – we wcześniejszych wiekach zamiast na zachód Europy bewiki latały w rejon kaspijsko-aralski.

Przez cały rok można w Polsce spotkać za to łabędzie nieme (pomarańczowy dziób) i krzykliwe (dziób żółty z czarnym końcem). Te pierwsze, dziś powszechne na całym niżu w liczbie kilku tysięcy par, jeszcze na początku XX w. były na skraju wymarcia. Choć po wojnie objęto je ochroną, populacja ograniczała się do kilku stad na Mazurach.

Łabędzie krzykliwe są w Polsce dużo rzadsze, lęgną się u nas sporadycznie. Rarytasem jest z kolei australijski łabędź czarny, hodowany dawniej w Wielkiej...