Uczennica

Tabita zostaje opisana na początku perykopy w krótkich, ale wiele mówiących słowach: "W Joppie mieszkała uczennica imieniem Tabita, to znaczy Gazela. Spełniała wiele dobrych uczynków i rozdawała jałmużnę" (Dz 9, 36). Tabita określona zostaje jako "uczennica". To jedyne miejsce w całym Nowym Testamencie, w którym słowo to pojawia się w rodzaju żeńskim (gr. mathetria)! Poza tym jest mowa o kobietach-uczennicach poprzez użycie liczby mnogiej tego rzeczownika lub poprzez opis podejmowanych działań. W tej perykopie poznajemy również działania Tabity - jej dobre czyny i jałmużny. Dobór słów przez autora Dziejów i tu daje do myślenia. Unika on bowiem określenia "diakonia", choć wcześniej stosuje je, opisując podobną działalność mężczyzn, np. opiekę nad wdowami (zob. Dz 6, 1. 4). Sformułowanie "dawała jałmużny" należy rozumieć nie wąsko, wyłącznie jako przekazywanie danin, lecz zgodnie ze zwyczajami żydowskimi: jako praktykę solidarności z ubogimi, chorymi, obcymi, grzebanie umarłych, opiekę nad osieroconymi i owdowiałymi.

Tabita, czytamy, "zachorowała i umarła" (Dz 9, 37). O jak ważną osobę w gminie w Jafie chodzi, poza słowami opisującymi ją samą, wskazują działania podjęte po jej śmierci. Zgodnie ze zwyczajem "obmyto ją i położono w pokoju na górze" (Dz 9, 37). Ponieważ dowiedziano się, że Piotr jest w nieodległej od Joppy Lyddzie, wysłano "do niego dwóch ludzi z prośbą: »Nie zwlekaj z przyjściem do nas!«. Piotr więc poszedł razem z nimi. Gdy przyszedł, zaprowadzili go na piętro" (Dz 9, 38n).

Następuje spotkanie, które wiele mówi o życiu Tabity: "Podeszły do niego [Piotra] z płaczem wszystkie wdowy i pokazywały mu chitony i okrycia wykonane przez Gazelę" (Dz 9, 39). Dowiadujemy się więc, że zebrane wdowy pojawiły się ze względu na bliską więź, jaka łączyła je z Tabitą. Ona sama tkała dla nich okrycia. Znaczy to, że służyła innym ze swego. Brak wzmianek o mężu czy rodzinie Tabity. Może sama była wdową, służącą innym, będącym w gorszej sytuacji życiowej? Teraz inne wdowy przynoszą dzieła jej rąk, pokazując, jak namacalne były i pozostają jej czyny. Te rzeczy, uczynione dla innych, świadczą o wierze Tabity, w nich trwa ona sama.

Piotr, którego rolę podkreśla autor Dziejów, zostaje sam ze zmarłą. "Piotr prosił, by wszyscy wyszli z mieszkania, upadł na kolana i modlił się, a potem zwrócił się do umarłej ze słowami: »Tabito, wstań!«. Ona zaś otworzyła oczy, zobaczyła Piotra i usiadła. Podał jej rękę, by mogła wstać" (Dz 9, 40n). Wspomniane już analogie z Ewangeliami wskazują jasno: również przez modlitwę Piotra działa moc Zmartwychwstałego.

Następuje radość - najpierw w gminie, do której należała Tabita. Oto bowiem Piotr "zawołał świętych i wdowy i pokazał, że żyje" (Dz 9, 41). "Święci" w języku Nowego Testamentu to wszyscy ochrzczeni, którzy przyjęli Jezusa. Wspólnota świętych gromadzi się w radości wokół wskrzeszonej Tabity, której sposób bycia uczennicą Jezusa staje się tym samym paradygmatem dla innych. Dlatego też nie może być skrywany. "Gdy cała Joppa się o tym dowiedziała, wielu uwierzyło w Pana" (Dz 9, 42).