Nepal wydaje się miejscem z innej epoki, jego dramat przypomina nie XXI, lecz XX wiek: archaiczna, pławiąca się w luksusie monarchia; rewolucyjni maoiści marzący o politycznej utopii i pośrodku prości ludzie, a wśród nich zapaleńcy pragnący budować społeczeństwo obywatelskie. Kilka lat stanu wyjątkowego i walk między armią rządową a maoistowską partyzantką doprowadziło kraj na skraj przepaści.

Kiedy odwiedziłem Nepal dwa lata temu, wydawało się, że nie może być gorzej: starcia, pacyfikacje, nagminne łamanie praw człowieka. Powszechna była opinia, że król Gyanendra wykorzystał okazję: nie akceptując przemiany Nepalu w monarchię konstytucyjną w 1990 r., wprowadził stan wyjątkowy teoretycznie wymierzony w maoistów, a w istocie duszący demokrację.

Nie pomogły protesty polityków ani międzynarodowych organizacji. Jesienią 2002 r. zawieszono...