Porozmawiajmy o życiu

KOLEJNY ZGON, kolejne ognisko zachorowania, kolejne statystyki. Krzywa opadająca, krzywa rosnąca. Prognozy optymistyczne, pesymistyczne. Lęk, że zachoruję, że dotknie to kogoś z bliskich, że ciężko będzie wytrzymać zamknięcie w niewygodnym i ograniczającym kombinezonie albo na kwarantannie w wynajętym mieszkaniu. W izolacji, z dala od bliskich. Młodzi czy starsi, zdrowi czy schorowani, właśnie teraz bardziej niż kiedykolwiek czujemy oddech zaproszonej przez wirusa do naszego życia ostateczności – przychodzącej zawsze za wcześnie, w nieodpowiednim momencie.

A MOŻE TO WŁAŚNIE MOMENT, by pomyśleć o czymś, co tak chętnie wypieraliśmy? Może nadszedł czas, by spojrzeć śmierci w oczy? Nie czekając na kolejne zachorowania i przypadki izolacji podyskutujmy o tym, co warto cenić już dziś. Doświadczenie kilkunastoletniej opieki realizowanej przez zespół Puckiego Hospicjum pozwala na ważny wniosek: w rodzinie i bliskich naszych pacjentów drzemią nieskończone pokłady dobra, czułości i miłości, które okazują się najbardziej cenne w trudnej chwili. Warto przy okazji pandemii dokonać przeglądu własnego życia i relacji, jakie mamy z innymi. Choćby po to, by w trudnych momentach dać sobie i innym poczucie bezpieczeństwa oraz radość z bycia razem. Wspólnie możemy wyjść z każdej trudnej sytuacji wzmocnieni – zapomnianą wcześniej miłością, zaniedbaną bliskością.

PAMIĘTAM wiele takich powrotów: terminalna faza choroby sprawia, że ludzie – pozornie już bardzo od siebie oddaleni – znowu są razem. Ale nie potrzebujemy do tego choroby: rozmowa o śmierci, tak niepopularna, może dać nam spokój za życia na każdym jego etapie. I lepsze relacje z ludźmi, którym przyjdzie z nami żyć, towarzyszyć nam w starości czy chorobie, żegnać nas i po nas rozpaczać.

POROZMAWIAJMY o marzeniach czy planach, które pozostały do realizacji. Niech czas pandemii – pozornie dzielący – połączy nas w tej rozmowie. ©