Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałem tak długo prosto. Od krakowskiego Kazimierza przez Nową Hutę ani jednego skrętu, dlatego co chwilę na rozwidleniu dopytuję: – A teraz? Ona znów: – Prosto. GPS nieaktualizowany od dwóch lat wskazuje, że jedziemy przez łąki, tymczasem suniemy gładką szosą za unijne pieniądze. Kocmyrzów, siedziba gminy: w zasadzie obrazki, które znamy z „Rancza Wilkowyje”, tylko trochę smutniej. Tereny podmiejskie, jak to ładnie ujmuje Lidka. Parę dyskontów i beton, spomiędzy którego przezierają przyżółkłe już krzaki. Albo wieś zurbanizowana – tak też się mówi. Czyli coś na pograniczu. Jak z tymi twarzami ludzi, które za nic nie dają się zapamiętać. Dopiero potem parę razy w lewo i w prawo, aż wjeżdżamy do Łososkowic. Asfaltowa dróżka pnie się stromym zboczem, aż z siodła rozpościera się widok na Ziemię Miechowską: spore wzniesienia, pola kapusty i cebuli, po...