Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Kard. Marian Jaworski, metropolita obrządku łacińskiego Lwowa, otrzymał koadiutora. Młody biskup, w przyszłości następca, zdejmie z niego tru dy kierowania archidiecezją, choć Kardynał nadal będzie jej arcybiskupem. (Kan. 403 - § 3: "Jeśli Stolicy Świętej wyda się to bardziej wskazane, może z urzędu ustanowić biskupa koadiutora wyposażonego w specjalne uprawnienia. Biskup koadiutor ma prawo następstwa"). Koadiutor będzie, według KPK, "wspomagać arcybiskupa w całym zarządzaniu diecezją, a także zastępować go w czasie, gdy jest nieobecny lub gdy ma przeszkody". Kard. Jaworski 21 sierpnia ukończy 81 rok życia. Po 75., zgodnie z prawem, złożył rezygnację, której - jak widać - Papież nie przyjął.
Przed kilku laty, w rozmowie z "Tygodnikiem" ("TP" 7/2001), kard. Jaworski wyznał, że nigdy biskupstwa nie pragnął. Za swoje powołanie uważał pracę naukową. Habilitację z filozofii religii zdobył przed 40 rokiem życia. Wiele lat był profesorem seminariów duchownych w Krakowie, dziekanem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie (1976-81), rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej (1981-87). Pełnił urząd sekretarza Rady Naukowej Episkopatu Polski (1970-80). Jest autorem sześciu książek i ok. 150 studiów, rozpraw i artykułów naukowych. Kiedy Jan Paweł II, z którym łączyła go wieloletnia współpraca i przyjaźń, powierzył mu administrację archidiecezji w Lubaczowie, a potem arcybiskupstwo lwowskie, przyjął to jako krzyż i wolę Bożą. Wiedział, że powrót do rodzinnego Lwowa oznacza zadania trudne: odbudowę po spustoszeniach komunizmu zrębów organizacyjnych Kościoła łacińskiego, ułożenie stosunków z innymi Kościołami, zwłaszcza z greckokatolickim, pracę w społeczeństwie zlaicyzowanym i wielonarodowym. Próbkę tych problemów poznali czytelnicy "Tygodnika", kiedy kard. Jaworski został na naszych łamach skrytykowany przez metropolitę Lwowa obrządku greckokatolickiego, kard. Lubomyra Huzara ("TP" nr 46/2002) i kiedy na zarzuty odpowiadał ("TP" nr 1/2003).
Spokojnie, unikając spektakularnych efektów, które mogłyby drażnić inne Kościoły, zaczynając niemal od zera, tworzył kościelne struktury. Reaktywował we Lwowie-Brzuchowicach Wyższe Seminarium Duchowne, zabiegał o remonty i budowę kościołów, przeprowadził synod archidiecezji lwowskiej i diecezji łuckiej. Był jednym z tych, którzy przyczynili się do rozwiązania konfliktu wokół cmentarza "Orląt". Kierował się wyrażoną we wspomnianej rozmowie z "Tygodnikiem" zasadą: "mój Kościół nie będzie na Ukrainie przyczyną konfliktów", a także przekonaniem, że "obawy o repolonizację czy relatywizację nie mają żadnych realnych podstaw".
Nie eksponował swojej osoby i unikał rozgłosu. To, co uczynił dla archidiecezji i w ogóle dla Kościoła na Ukrainie (m.in. jako przewodniczący Konferencji Episkopatu), w pełni rozpozna i oceni historia. Pozostawienie Kardynała Metropolity na stanowisku po osiągnięciu kanonicznego wieku i danie mu biskupa koadiutora jest ze strony Ojca Świętego znakiem wyjątkowego szacunku.
