Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Rozumiem, że rozpaczliwie dystyngowane narzekania ludzi kultury, sztuki i innych środowisk akademickich na piłkę nożną per se brały się raczej z piarowej otoczki zjawiska Euro 2012, ale chodzi o to, żeby otoczka nie przesłoniła, a trzeba powiedzieć, że czasem przesłaniała, i to na nasze własne życzenie. Ileż to łez radości wylaliśmy nad filmikami dostępnymi w sieci, ukazującymi na przykład wpadki wielkiej „ceremonii” z okazji rozpoczęcia sprzedaży biletów. Jakże złośliwie zasromaliśmy się, oglądając specjalne superspontaniczne posiedzenie rządu Donalda „Kto Wygra Mecz?” Tuska. Szalik opada, po prostu. Jeśli chodzi o zły gust, to tuż po wspaniałym finale znakomitego turnieju futbolowego jednak można stwierdzić, że paraintelektualne przeciwstawianie inteligenta kibicowi spełnia, niestety, kryteria dobrego gustu.
Parafrazując bohatera pewnego polskiego komiksu: „Jeśli chcesz zrozumieć piłkę, nie możesz myśleć jak piłka”. Czasem sztuka udaje się sztuce.
Kilka lat temu na dOCUMENTA 12 widziałem wideoinstalację Haruna Farockiego „Deep Play”, na 12 monitorach rozkładającą na czynniki pierwsze mecz finałowy mistrzostw świata z 2006 roku (Włochy–Francja, ze słynnym „bykiem” Zinedine’a Zidane’a). 2 godziny 15 minut obejrzane swego czasu przez miliard Ziemian. 135 minut w czasie rzeczywistym, razy dwanaście. Spędziłem przed tym dziełem wiele czasu, starając się na zmianę ogarnąć całość świata przedstawionego, i nie ogarniać, tylko dać się ponieść fragmentowi, być może niosącemu cały sens superwidowiska XXI wieku. Sens lub bezsens – w zależności od perspektywy. Sens lub bezsens, którego nie warto lekceważyć.
OD REDAKCJI: Instalację Haruna Farockiego można oglądać do 19 sierpnia w CSW Warszawa.
