Wielkich traktowaliśmy z nabożeństwem. Im więcej bałaganu i paskudztwa wokół, tym większy wysiłek, aby przynajmniej to, co od nas zależy, pozostawić na swoim miejscu, zachować hierarchię i porządek rzeczy. Kino miało wówczas tę pozycję, że uznani przez nas za największych: Bergman, Fellini, Antonioni, Bu?uel, Visconti, Kurosawa, a z ich dziełami obcowaliśmy przecież często, wchodzili do tego areopagu na równych prawach z mistrzami muzyki, malarstwa, literatury. Możliwość spotkania z nimi, choćby tylko poprzez dzieła, była świętem. A spotkanie osobiste?...

Wybaczy mi Janusz Zaorski, że powtórzę opowiedzianą kiedyś przez niego anegdotę. Otóż znalazł się on był na festiwalu w Taszkiencie. Gościem honorowym był Michel­angelo Antonioni. Podczas pożegnalnego bankietu nasz młodziutki wówczas reżyser pomyślał sobie, że to już ostatnia okazja, żeby osobiście wyrazić...