Był sobie pewien chłopiec, który, szybko straciwszy dzieciństwo, dom rodzinny, swoje miasto i wszystko w ogóle, a zyskawszy samotność, z tęsknoty za tym, co stracił, i z chęci pomnożenia tego, co zyskał (ponieważ kalkulował sobie, że pomnożenie samotności będzie zabiciem samotności?), wymyślił coś zupełnie innego: inne życia, inne tęsknoty, inne straty.

I tak: ponieważ wspomnienie domu rodzinnego, miasta, ulicy, na której była kawiarnia, oraz kilku osób, które się wtedy widywało, i jakichś ciasteczek, które się jadło pewnego wieczora z ojcem, również straconym, z każdym dniem stawało się coraz bardziej nie do wytrzymania, chłopiec zaczął wyobrażać sobie zupełnie inny dom, inne miasto, inaczej biegnącą ulicę, zamiast kawiarni - inną kawiarnię, a zamiast tamtych osób - jakieś inne. Wymyślał sobie przy tym różne zagadnienia - które miały się później okazać...