O Chlebie i Wodzie

​W pierwszym z nich, w rozmowie z Samarytanką, Jezus obiecuje swoim spragnionym uczniom wodę żywą – kto ją otrzyma, nie będzie już szukał innej wody, bo ta stanie się w nim źródłem – niewyczerpanym, mocnym, ciągle świeżym, tryskającym przez całą wieczność (J 4, 14). Dwa rozdziały później Jezus rozmawia z tłumem ludzi, którzy odnaleźli Go w Kafarnaum. Dzień wcześniej nakarmił ich cudownie rozmnożonymi pięcioma chlebami i dwiema rybami. Teraz jednak obiecuje im „coś” znacznie większego – „chleb życia – kto go spożywa nie umrze, (…) będzie żył na wieki” (J 6, 48. 50. 51).

Woda żywa i Chleb życia – na wieki. Nic dziwnego, że w obu przypadkach rozmówcy reagują tak samo. „Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła” – mówi Samarytanka; „Dawaj nam zawsze tego chleba” – proszą ludzie w Kafarnaum. Wyczuwają to, co Jezus natychmiast im potwierdza: „Kto pije tę wodę, nie będzie pragnął” (J 4, 14); „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6, 34). Obietnica dotyczy więc chleba i wody, które zaspokajają wszystkie ludzkie pragnienia. Kto zna to pożywienie – nie w teorii, lecz w doświadczeniu – nie pragnie już niczego innego.

Obraz chleba zostaje rozszyfrowany przez Jezusa od razu: „Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6, 51b). Woda zostaje objaśniona dopiero w rozdziale siódmym – Jezus ponawia obietnicę wody żywej, której strumienie popłyną z wnętrza wierzących w Niego. Św. Jan dodaje: „A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (zob. J 7, 37-39). Chleb i Woda. Jezus i Duch Święty. Można by powiedzieć, że to Jezusowe zaproszenie do nieustannego „postu o Chlebie i Wodzie” – postu, który nie jest rezygnacją – jest wyborem życia. Jest wyborem radykalnym. Jest odkryciem tego – Tego (!) – co/Kto jedynie konieczne (tak Jezus mówi do Marty: „jedno jest konieczne!”; zob. Łk 10, 42). Kto znalazł i ma Jezusa w Duchu Świętym (albo jeszcze lepiej: został znaleziony i pochwycony przez Jezusa w Duchu Świętym) – nie rozgląda się już za niczym innym. Ma w sobie doświadczenie streszczone przez św. Teresę od Jezusa dwoma sławnymi zdaniami: Sólo Dios basta („Bóg sam wystarczy”) i Sólo Vos en mi vivid („byleś Ty sam żył we mnie”).

Tylko Bóg. Tylko Ty. Wszystko inne przestaje być ważne.

To nie żadna kalkulacja czy chłodna „ewaluacja”. To zakochanie. To kluczowe doświadczenie wiary, która jest spotkaniem Osób, a nie przyjęciem poglądów, przepisów, przykazań, tradycji, obrzędów itd. Wiara nie jest przylgnięciem do „rzeczy” albo do „wartości” – jest wyborem Osoby Jezusa Chrystusa, wewnętrznym przylgnięciem do Niego (a to sprawia Duch Święty – dokładnie tak, jak w życiu: chleb popity wodą łatwiej się spożywa). I jest doświadczeniem bycia wybranym przez Niego (Chrystusa). I w Nim (w Duchu).

Nic nie jest na tym poziomie; nic nie jest porównywalne. Wszystko inne w tej samej mierze potrzebne. I w tej samej mierze obojętne. Niemniej, post pozostaje postem. To znaczy głodem. By od tego, co tu otrzymujemy w skutecznych znakach Chleba i Wody, przejść do spotkania twarzą w Twarz, gdzie żadne znaki i pośrednictwo nie będą już potrzebne. W tym sensie Chleb i Woda – nawet te – nie gaszą pragnienia, ale je potęgują. ©