Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Właśnie tak: nas napominał! Ludzi, którzy na co dzień są świadkami Jego wielkich cudów; ludzi, wśród których mieszka. Kafarnaum do dziś bywa nazywane „miastem Jezusa”. Chociaż pochodził On z Nazaretu, to jednak, jeśli w ogóle gdziekolwiek miał „dom” w swoim publicznym życiu, to właśnie w Kafarnaum, w domu Szymona i Andrzeja. To z Kafarnaum i z Betsaidy wywodzili się Jezusowi uczniowie: Szymon, Andrzej, Jan i Jakub, Mateusz i Filip.
Znaki z Betsaidy i z Kafarnaum dokonują się dziś nieustannie w Kościele: św. Łukasz odnotowuje, że to właśnie w okolicach Betsaidy Jezus nakarmił cudownie rozmnożonym chlebem 5 tysięcy mężczyzn (Łk 9, 10nn) – jak czyni z nami w każdej Eucharystii. To pod Betsaidą Jezus dwukrotnie nałożył swoje ręce – jak czyni to nieskończoną liczbę razy w Kościele – na głowę niewidomego i przywrócił mu wzrok (Mk 8, 22nn). To w Kafarnaum odpuścił grzechy paralitykowi, i na dowód tego, że ma władzę odpuszczania grzechów, kazał mu wstać z noszy i iść do domu. Ileż razy w życiu doświadczyliśmy na sobie tej Jezusowej mocy?
Dobrze jest przyjrzeć się uważniej owemu Jezusowemu napomnieniu najbliższych – nie jest ono bowiem jakąś ogólną naganą „za całokształt”. Nie! Jest ono bardzo konkretne i sprecyzowane.
Betsaida została porównana z Tyrem i Sydonem – miastami, o których prorok Joel mówi, że „zbiły kasę” łupiąc świątynię Boga i dorabiając się na handlu niewolnikami (Jl 4, 4nn). Nieumiarkowane bogacenie się Tyru i Sydonu znają i potępiają Izajasz i Ezechiel, Jeremiasz i Zachariasz: „Tyr otoczył się wałem obronnym, nagromadził srebra jak piasku, i złota jak błota na drogach” (Za 9, 3).
Nagana wobec Kafarnaum zawarta jest w pytaniu-przestrodze: „A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do otchłani zejdziesz!”. To przestroga-cytat, zaczerpnięty z satyry na króla babilońskiego zapisanej przez proroka Izajasza (Iz 14, 13 i 15). Babilon to w Biblii symbol wszystkiego, co sprzeciwia się Bogu, równoznaczność bałwochwalstwa. Król babiloński to ktoś, kto uzurpuje sobie boską władzę, wynosząc się i urągając jedynemu i prawdziwemu Bogu.
Czym grzeszą Betsaida i Kafarnaum? Czym dziś my grzeszymy w Kościele? Co wyrzuca Chrystus swoim najbliższym – świadkom i adresatom Jego nieprzeliczonych czynów? Odpowiedź brzmi: pożądanie pieniądza i pożądanie władzy.
Jesteśmy blisko Chrystusa. On żyje wśród nas, my zaś zachwycamy się Jego stylem życia. Imponuje nam swoim wyborem ubóstwa i ubogich; wiemy też dobrze, że w całej swej pokorze jest między nami jako Ten, kto służy, i całą swoją władzę nad nami czerpie z… krzyża. Wiemy to wszystko; chlubimy się swoją przynależnością do Niego; i właśnie z niej wyprowadzamy swoje oczekiwania i swój „tytuł” do bezpiecznego i dostatniego życia oraz do „rządu dusz”, niecofającego się przed sięganiem po całkiem doczesne instrumenty władzy nad innymi.
Ostra to diagnoza – wypowiedziana nie inaczej, jak tylko z samego środka miłosiernej i bezgranicznej miłości, gotowej oddać za nas życie i ufnej w nasze nawrócenie, w korygowanie naszego myślenia i postępowania. Jezus przecież nie żałuje żadnego z dokonywanych wśród nas znaków. Nie wycofuje swoich darów, nie odwołuje swojego wybrania. Tam, gdzie widzi panoszący się grzech, jeszcze bardziej pomnaża swoją łaskę. ©
