Sfatygowane głośniki charczały z oddali jazzem, a przy stoliku obok pięciu anglojęzycznych turystów uzgadniało głośno przebieg ostatniej nocy, który – sądząc po detalach – w pewnym momencie wymknął im się spod kontroli. Właściwie to bardziej więc nasłuchiwałem, niż słuchałem Arundhati Roy, albowiem jej muślinowy, niemal dziecinny głos chwilami całkowicie ginął w gastronomicznym unisono. Jeśli w ogóle istnieje stereotypowe wyobrażenie tego, jak powinien zwracać się do słuchaczy literacki demiurg, to głos autorki „Boga rzeczy małych”, pierwszej indyjskiej powieści nagrodzonej prestiżową Booker Award, i subtelna, nieśmiała intonacja przeczą takiemu stereotypowi.

Arundhati Roy trudno byłoby zaliczyć do grona pisarzy lubiących opowiadać o sobie i swej twórczości, a już na pewno nie do tych, którzy uwielbiają słuchać samych siebie. Inna sprawa, że zagraniczni publicyści i recenzenci...