W życiu wiele rzeczy gubimy bez rozgłosu. Lekko obywamy się bez niektórych przedmiotów codziennego użytku. W mowie i piśmie rezygnujemy ze zwrotów używanych na bieżąco.
Także Kościół znajduje się w fazie, w której wiele spraw zanika w nim niepostrzeżenie, stopniowo tonąc w zapomnieniu. Urywają się przyjaźnie – tak że człowiek zastanawia się, czy w ogóle kiedykolwiek istniały. Niejedno wydarzenie ginie w słabnącej pamięci, po utracie niektórych rzeczy odczuwamy nawet ulgę lub uśmiechamy się na myśl o tym, czego nam ubyło. Nie ma człowieka, który wszystko zachowuje, wszystko wytrzymuje.
A zacierająca się w pamięci wielu ludzi postać Jezusa… Czy procesowi zobojętnienia można zaradzić? Czy nie żyjemy aby w czasach „po Chrystusie”?
Ktoś zauważa, iż Jego życie było li tylko świetlną migawką, pozostawiło po sobie w historii jedynie przelotny ślad… O szczęściu mówić mogą...