W natłoku wojennych wiadomości wszystko inne przelatuje niezauważone, ale kiedy zahaczyłem wzrokiem o zdanie Adiny Blady-Szwajger, zacytowane chyba w związku ze wznowieniem jej książki, zostało mi ono w pamięci. I uparcie domagało się uwagi, więc w końcu odnalazłem je w książce.

Zdanie brzmi „Trzeba nieść pomoc do końca, ale przedtem trzeba stać się kawałkiem drewna”. Jako zachęta do lektury, wyrwane ze środka rozdziału, zdaje się pozować na aforyzm, a kawałek drewna wygląda zgoła na „nośną metaforę”. Odnalezione w książce ujawnia swoje prawdziwe oblicze: zostało sformułowane w pośpiechu i rzucone w biegu, „wyrwało się” autorce przy okazji wspominania prób niesienia pomocy okaleczonym dzieciom w szpitalu. Akurat była mowa o dzieciach z odmrożonymi palcami. Że dziesięcioletnia Chanełe cieszyła się, że już jej nie bolą, a przecież bez palców całkiem dobrze można żyć. A znów...