Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dwa tygodnie temu nie opisałem Wam wszystkiego. Nie opisałem np., że w drodze z warsztatu na spotkanie z żoną, która przywiozła mi do Wrocławia zastępczy samochód, natknąłem się na płonący kiosk, może kontener, wielką pochodnię w środku miasta, która rzucała w przechodniów strzępkami zwęglonego papieru. Gorąca drobina sadzy wpadła mi pod powiekę, do tramwaju, który podjechał, wsiadłem po omacku i oczywiście pomyliłem drogę. Potem biegiem próbowałem nadrobić stracony czas; w biegu minąłem pijanego, który właśnie podnosił się z ławki na widok wjeżdżającego na parking opla. Kątem oka zobaczyłem twarz kobiety, która siedziała za kierownicą; była to twarz kogoś, kto wybrał się na wybory, nie wiedząc, że głosowanie jest płatne. Dopiero kiedy nadjechała żona, świat na moment zostawił mnie w spokoju i mogłem odetchnąć.
Dojechałem na lekcje w Wałbrzychu, Trzebnicy i Sulęcinie, dojechałem na spotkania w Szczecinie, Wałczu i Gorzowie. Mijałem po drodze auta wbite w barierki, sznur tirów, które czekały, aż straż posprząta po wypadku, psy i koty, które koniec świata zastał na środku drogi. Mijałem krzyże postawione tym, którzy zginęli, i śmieci porzucone przez tych, którzy życie mają za nic. Cała Polska emocjonowała się Pożegnaniem Jarka Niezgódki, a ja myślałem tylko o tym, żeby cało i zdrowo wrócić do dzieci, bo czułem, że aura sprzyja nieszczęściu. Bóg mnie strzegł, wróciłem, choć nie był to koniec przygód. Tydzień później znów jechałem do Wrocławia - na Międzynarodowy Festiwal Kryminału.
Nie brałem udziału w całej imprezie, brałem udział w wieczorze poezji noir, podczas którego kilkunastu poetów na scenie bez światła dzieliło się z młodą publicznością swoimi ponurymi objawieniami. Atmosfera była gęsta, wosk ze świeczek skapywał mi po palcach, w powietrzu wisiała zapowiedź mordu. I rzeczywiście, kiedy po zakończeniu wieczoru lekkim krokiem zbliżaliśmy się z Jackiem Bierutem do kawiarni "Pisareczka", z lokalu wybiegło dwóch mężczyzn ogromnej postury i zaczęło się ze sobą szamotać. Przewagę miał ten, który zaatakował z zaskoczenia, jego przeciwnik trzymał bowiem w rękach papierosa i zapalniczkę, i za nic nie chciał ich stracić. Kiedy mężczyzna siada na drugim mężczyźnie okrakiem, jest to zapowiedź upływu krwi. W ciszy, która zwykle zapada w takich chwilach, rozległ się jednak łagodny głos Jacka: "Nie wygłupiajcie się, chodźcie do środka". Mężczyźni posłusznie wstali i poszli, choć emocje stygły w nich jeszcze długo, długo w noc. Pojednali się następnego dnia, być może pod zdjęciami seryjnych morderców, które wieszali wspólnie na ścianach kawiarni.
"Kto sieje wiatr, zbiera burzę", powiada Pismo. W polskiej polityce, jak wiadomo, najostrzej ścierają się ci, którzy mają te same lub podobne poglądy, natomiast ideowi przeciwnicy mogą liczyć na jakie takie względy. W wyborach samorządowych na szczęście wszyscy wygrali, co może uspokoi nieco atmosferę. Ja oczywiście cieszę się z sukcesu tych, którzy wygrali naprawdę: mojej cioci, która dostała się do rady gminy z największą liczbą głosów, prezydenta Szczurka w Gdyni i prezydenta Dutkiewicza we Wrocławiu. Bo choć z Wrocławiem miałem ostatnio przeżycia noir, to jednak myślę o tym mieście jak najlepiej. I wracam tam już w styczniu.
