W minionej dekadzie oczy świata zwrócone były na Gruzję dwa razy: w czasie "Rewolucji Róż" w 2003 r., dzięki której do władzy doszedł obecny prezydent Micheil Saakaszwili, i w 2008 r., gdy "wojna pięciodniowa" z Rosją zniweczyła gruzińskie marzenia o szybkiej integracji z Zachodem i ostatecznie pozbawiła kraj Abchazji i Południowej Osetii. Tymczasem wiało nudą. Kolejne wybory wygrywał Saakaszwili i stojący za nim Zjednoczony Ruch Narodowy. Planktonowa i wiecznie skłócona opozycja mogła tylko bezradnie rozkładać ręce.

Zbliżający się koniec drugiej i ostatniej kadencji skłonił Saakaszwilego do działania. Korzystając z większości konstytucyjnej w parlamencie zmienił ustawę zasadniczą, zastępując system prezydencki dominującą rolą rządu i parlamentu. Upiekł tym dwie pieczenie przy jednym ogniu: Zachód z zadowoleniem przyjął krok Gruzji ku demokracji, a ...