Nie wydaje mi się, aby był jakimkolwiek problemem (poza kontrowersjami czysto estetycznymi, ale kontrowersje czysto estetyczne otaczają każdego wykonawcę od czasów Nerona). Niech sobie dziewczyna występuje, a skoro znajdują się amatorzy, więc kto lubi, to przyjdzie, popatrzy i posłucha. Pani Ciccone śpiewa, jak śpiewa, ale to jeszcze nie profanacja. Mam kłopot z inną profanacją, wynikającą z bezmyślności warszawskich urzędników od kultury.

Warszawski urzędnik, aby pozostać na stanowisku, musi przede wszystkim wyczuwać tendencje. A ponieważ w wypadku niesławnego koncertu tendencje były radykalnie sprzeczne, więc zarysowała się rozbieżność i trzeba było podjąć decyzję, czego warszawski urzędnik nie lubi. Jak tu bowiem wybierać pomiędzy posłem Biedroniem, któremu Maria Louise Ciccone otworzyła oczy na Powstanie Warszawskie („Die Another Day”?), a – nie bójmy się tego słowa:...