Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
To niemiecka krytyka odpowiedzialna jest za ten pożałowania godny stan rzeczy. Winą jej jest też to, że wiele osób uważało Chopina za kompozytora salonowego. Jak podkreślałem w przedmowie do wydania jego dzieł, Chopin był prorokiem, antycypował przyszłość, która zaczęła się prawie pół wieku po jego śmierci. Inaczej mówiąc, odnajdujemy w Chopinie zalążki Wagnera, późniejszej szkoły rosyjskiej i Debussy’ego. W palecie Chopina znajduje się tak samo wiele elementów dramatycznych i epickich, jak sentymentalnych i romantycznych, sam Chopin był zaś niedoścignionym przykładem tego, co Petroniusz nazywał arbiter elegantiarum. Opinia współczesnych krytyków muzycznych na temat tzw. znaczenia muzyki racjonalnej albo konstruktywnej jest w mojej opinii niewłaściwa, fałszywa. Fakt, że muzyka Chopina pozostaje wyjątkowa, po stu latach nic nie tracąc ze swej duszy i wagi, a jego kompozycje wciąż są rozumiane i podziwiane, dowodzi, że Chopin jest bardziej żywotny niż partytury muzycznych mesjaszy, którzy objawili się i przeminęli.
Z czysto pianistycznego punktu widzenia, Chopin zrewolucjonizował całą technikę. Odkrył i wyczerpał możliwości współczesnego fortepianu. Liszt na przykład odtwarzał tylko w transkrypcjach fortepianowych zewnętrzne brzmienia, aranżując dzieła orkiestrowe i kompozycje wokalne na fortepian.
Przepełniony podziwem dla skrzypcowej techniki Paganiniego, Liszt zaaranżował jego utwory na fortepian. Chopin natomiast z samego fortepianu wydobywa wszystkie dźwięki, aromaty i kolory w sposób mistrzowski, niedościgniony. Technika współczesnych kompozytorów francuskich, jak Debussy czy Ravel, jest rodzajem połączenia sztuki dawnych klawesynistów i Chopina. To samo można powiedzieć o Skriabinie i Rachmaninowie w Rosji oraz o Szymanowskim w Polsce. W sztuce kompozycji Chopina zawiera się esencja polskości - nie tylko dlatego, że pisał Mazurki i Polonezy, ale także dlatego, że polski duch panuje w Balladach, Preludiach, Scherzach i Etiudach.
Ignacy Friedman (1882-1948) - urodzony w Krakowie (Podgórzu) pianista i kompozytor, uczeń i asystent Teodora Leszetyckiego, jeden z najwybitniejszych interpretatorów muzyki Chopina (niedoścignione Mazurki) oraz wydawca krytycznej edycji jego dzieł wszystkich. Wypowiedź dla Radia Nowozelandzkiego z listopada 1940 r.