Artykuł - skądinąd bardzo interesujący - stwarza trochę mylne wrażenie, że problem małżeństw mieszanych religijnie i wychowania w nich dzieci dotyczy jedynie chrześcijan i niechrześcijan, co jednak niestety nie jest prawdą. Katolik/katoliczka zawierający ślub kościelny w kościele katolickim z chrześcijaninem ewangelikiem musi uzyskać dyspensę biskupa, która jest udzielana tylko pod warunkiem podpisania przez stronę katolicką oświadczenia, że dzieci zrodzone z takiego związku będą WYCHOWANE po katolicku. Strona ewangelicka podpisuje oświadczenie, że przyjmuje to do wiadomości i że nie będzie stać na przeszkodzie realizacji tego postanowienia. W przypadku mieszanego małżeństwa zawieranego w kościele ewangelickim nie ma takich oświadczeń i sprawa jest pozostawiona sumieniom i decyzji przyszłych rodziców - szkopuł tkwi w tym, że małżeństwo zawarte w Kościele Ewangelickim dla strony katolickiej jest nieważne z punktu widzenia Kościoła Katolickiego (czyli żyje ona/on od tej pory w cudzołóstwie w rozumieniu KK), natomiast ślub zawarty przez ewangelika/ewangeliczkę z katoliczką/katolikiem w Kościele Katolickim jest uznawany przez Kościół Ewangelicki jako ważny, pomimo braku oświadczenia o wychowaniu potomstwa po ewangelicku. W 1999 tuż przed Jubileuszem Chrześcijaństwa została podpisana katolicko-protestancka Deklaracja o Usprawiedliwieniu, z której wynika, że Chrzest Święty jako sakrament jest ważny w obydwu kościołach na równych prawach, czyli chrzest protestancki jest tak samo ważny jak katolicki. Biada jednak katoliczce/ katolikowi polskiemu, który świadomy tej obowiązującej przecież i dotąd nie odwołanej nigdzie Deklaracji ochrzci swoje dziecko w kościele ewangelickim na przykład ze względów rodzinnych i żeby podkreślić właśnie jedność ponad podziałami płynącą z Chrztu Świętego, a potem konsekwentnie (zgodnie z podpisanym przy ślubie oświadczeniem) będzie wychowywać dziecko po katolicku (coniedzielne Msze Święte, wszelkie ważne uroczystości i religia katolicka od przedszkola). Najpóźniej przy okazji I Komunii Świętej może dowiedzieć się od księdza proboszcza w macierzystej parafii, że jego dziecko jest heretykiem i jako takie do Pierwszej Komunii przystąpić nie może, dopiero po ukończeniu 18 roku życia i po oficjalnej konwersji na katolicyzm (sic!) - choć proboszcz wie, że to dziecko było wychowywane od powicia po katolicku i choć widział je co niedzielę na Mszy Świętej. A w konsekwencji tego heretyckiego chrztu zawarte sakramentalnie mieszane małżeństwo zdaniem księdza proboszcza właściwie też jest nieważne....Jeżeli komuś bardzo zależy, to pójdzie do kurii i po kilku trudnych rozmowach załatwi (oczywistą przecież z prawnego punktu widzenia) sprawę pozytywnie - jeżeli zależy mniej, to po takim doświadczeniu może po prostu trzasnąć drzwiami, wyjść i już więcej nie wrócić na łono KK stwierdzając na przykład, że skoro jego dziecko jest heretykiem, to ona/on też nim zostanie razem z dzieckiem... Gwoli jasności - celowo nie wspomniałam tutaj o małżeństwach katolicko-prawosławnych, ponieważ nie jestem zorientowana, jak te sprawy traktuje Kościół Prawosławny.