Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mateusz – inaczej niż Łukasz – nie umieszcza tego wydarzenia na początku publicznej działalności Jezusa (zob. Łk 4, 16-30), ale raczej w jej połowie: Jezus ma za sobą wiele cudów, a także kilka programowych mów (Kazanie na Górze, Mowa Misyjna, Mowa w przypowieściach o Królestwie). I naraz przychodzi załamanie. I to gdzie – w rodzinnej społeczności. A dalej jest jeszcze gorzej. Następny epizod w Mateuszowej Ewangelii to pojmanie i śmierć Jana Chrzciciela z rąk Heroda. Dowiedziawszy się o niej, Jezus odsuwa się na miejsce pustynne... Czy to jeszcze Ewangelia, czy to już jej klęska? Dobra Nowina czy jej odwrotność?
Czytając tę perykopę, przypomniałem sobie o słowach papieża Franciszka, wypowiadanych przy różnych okazjach na przełomie czerwca i lipca jak refren: „Krzyż nie jest przeciwieństwem Ewangelii – jest jej częścią!”. Jak to możliwe? W jaki sposób historia odrzucenia Jezusa przez najbliższych Mu ludzi może być Dobrą Nowiną?
Dobrą Nowinę wyobrażamy sobie raczej na wzór lektur o św. Janie Vianneyu – prostym proboszczu z maleńkiego Ars, do którego ciągnęły tłumy, aby się wyspowiadać. Tak, tłumy. Na stacji w pobliskim Lyonie trzeba było ponoć uruchomić osobne okienko z biletami wyłącznie do Ars. To jest Ewangelizacja! Szokująca liczbą i jakością owoców. Właśnie to nam się marzy. Na to pracujemy. Na to „nowe metody”. Ku temu „nowa gorliwość”. Wyglądamy nadchodzących tysięcy...
Czy nie przegapiamy tego, co najistotniejsze? Jaka jest Dobra Nowina wydarzenia, o którym mówimy? Mieści się ona w ostatnim zdaniu naszej perykopy: „I nie uczynił tam wielu cudów z powodu ich niewiary” (Mt 13, 58). Marek wyraził to jeszcze mocniej: „I nie był w stanie (grec. ouk edunato; łac. non poterat) dokonać tam żadnego cudu (...) i dziwił się ich niedowiarstwu” (Mk 6, 5-6a).
Nie był w stanie... Bóg Wszechmogący.
I bezsilny. Obezwładniony. Bezradny – z wyboru. Czujemy dobrze, że mógłby. Mógłby wszystko. Ale wie, że nie może.
Nie może ich zmusić. Nie chce ich przytłoczyć swoją potęgą. Porazić i przygiąć do ziemi swoją Chwałą. Nie – On woli się zmierzyć ze swoją bezradną Miłością. Chciałby, by otwarli się na Jego działanie. Chciałby dla nich – bo przecież nie dla siebie. Ale nie zamierza używać siły, podstępu czy taniego pochlebstwa. Chce wytrwać w Miłości, która niczego nie osiąga. Jest odrzucona.
Wie, co jest dobre dla Jego ziomków. Jest gotów im to dać, i to natychmiast. Ale... nie może podjąć za nich decyzji; nie może za nich żyć; nie może za nich wybrać. Pamiętacie to pytanie Tischnera sprzed wielu już lat: „Czy zmagałeś się kiedy, Czytelniku, ze swoją miłością?”.
Krzyż – miłość w sytuacji odrzucenia – bezradna i trwająca/uparta miłość w chwili zakwestionowania – jest częścią Ewangelii. Owszem, jest jej częścią najważniejszą. To właśnie tą miłością Chrystus dokonał zbawienia. I to właśnie tę zbawiającą miłość upamiętnił (to znaczy: uobecnia) w Eucharystii. „To czyńcie na moją pamiątkę”.
Ewangelizacji nie mierzy się sukcesem wyrażonym w rosnących liczbach i statystykach. Ewangelizacja, czyli dzieło zbawcze, jest miłością, która potrafi wytrzymać próbę własnej bezradności. Wytrwać do końca – w szacunku do każdego, kto stawia jej opór lub jest w stosunku do niej obojętny.©
