Idea mroku jako rzeczywistości, w której dokonują się sprawy tajemnicze, ważne i dziwne, patronuje przedsięwzięciu kolekcjonerskiemu Anny i Piotra Dmochowskich. Idea ta ma swoją wielką tradycję: od alchemicznych fascynacji Dürera (“Melancholia"), poprzez geniusz Williama Blake’a, aż po współczesne wizjonerstwo Zdzisława Beksińskiego i pewne aspekty sztuki Henryka Wańka. Wchodząc w mroczne głębie, łatwo jednak popaść w mielizny artystyczne. Kolekcja Dmochowskich nie jest od nich, niestety, wolna.

Pierwszą ligę tworzą na warszawskiej wystawie Beksiński, Michel Henricot i Gabriela Morawetz. Można by dołączyć Stasysa, gdyby był reprezentowany wczesnymi pracami. Do drugiej ligi zaliczyłbym Jiřiego Anderle, Richarda Lailliera, Jerzego Mroza, Svetlina Russeva, Piotra Szurka i chyba Leszka Wieczorka. Mamy jeszcze strefę przejściową, ale poza tym “reszta jest...