Zgadzam się z Krzysztofem Burnetką, autorem komentarza ,,Parasol autoryzacji" (,,TP" nr 2/05): żądanie autoryzacji wypowiedzi przez polityków stwarza problemy w życiu publicznym, utrudnia (czasem uniemożliwia) rzetelne informowanie czytelników prasy. Jest jednak i druga strona medalu, którą znam z własnego - skromnego - doświadczenia. Nie jestem szczególnie poszukiwany przez dziennikarzy, czasem jednak zdarza się, że zwracają się do mnie z prośbą o wyrażenie opinii w jakiejś sprawie. Spośród tych nielicznych przypadków pamiętam aż trzy (odsetek znaczny), gdy następnie przeczytałem niezupełnie to, co powiedziałem. W jednym przypadku wypowiedziałem jedno zwięzłe zdanie, które w druku rozmnożyło się kilkakrotnie. To prawda, że merytorycznie gotów byłem zgodzić się z tymi dodatkami, lecz jeśli mój rozmówca uważał, że komentarz był niezbędny, powinien wypowiedzieć go we własnym imieniu. Inny przypadek był gorszy. Dziennikarz “Trybuny" poprosił mnie o komentarz do bieżących doniesień prasowych. Moja odpowiedź była zwięzła i wstrzemięźliwa, rozmówca nalegał na jednoznaczną opinię (domyślałem się, co chciał usłyszeć), odpowiadałem, że doniesienia prasowe nie wystarczają do wyrażenia jednoznacznego poglądu. Tym razem notatka w gazecie formalnie zgadzała się z treścią moich słów, ale tak je zredagowano i wpleciono w artykuł, że sugerowały akceptowanie poglądu dogodnego dla gazety.