Bóg oznajmił cel wyjścia z Egiptu. Nie jest nim wyzwolenie z niewoli. Nie chodzi o ulżenie doli Żydów. Celem jedynym jest poznanie Boga. "I przyjmę was Sobie za lud, i będę wam Bogiem, a poznacie, żem ja Wiekuisty, Bóg wasz" (6, 7). A gdy przeprowadzał swój lud przez morze, pragnął, by poznali Go również Egipcjanie i cały świat.

Między pragnieniem Boga, by Go rozpoznano, a nastrojami wędrujących Żydów była przepaść. Górę wśród nich brały strach, niepewność, lęk, czy będą mieli co jeść i pić. Szukali spoczynku, tęsknili za Egiptem, za strawą i wygodnym łożem. Przez pierwsze dni i tygodnie wędrówki pozostali narodem niewolników. Nie widzieli znaków od Boga, który przecież stale objawiał im swoją obecność i troskę. Prowadził ich słupem ognia, karmił zsyłając przepiórki i mannę, sprawiał, że woda stała się słodka. Chronił przed wężami i wrogami. Był opiekuńczy...