Będziemy się trzymać

Trzeci dzień strajku. Wchodzę do pokoju nauczycielskiego. Za stołami siedzi już spora liczba nauczycieli. Czekamy, co się wydarzy. Jednocześnie zaczynają przychodzić gimnazjaliści. Dziś pierwszy dzień egzaminu. Wczoraj dowiedzieli się, że pomimo strajku mają pojawić się w szkole. Schodzę wraz z innymi wychowawcami na dół zobaczyć, jak się czują. Po apelu, w drodze do wyznaczonych sal, niektórzy podchodzą po przysłowiowego kopniaka. Nie widzę, żeby któryś z uczniów miał pretensje o strajk. Życzymy im powodzenia i ruszamy do siebie. W komisjach zasiadają katecheci, nauczyciele ze szkoły katolickiej i pracownicy znalezieni przez Wydział Edukacji miasta.

Dzień wcześniej dyskutowaliśmy, czy nie przerwać strajku na czas egzaminu. Uczniowie są dla nas ważni, choć czasem narzekamy na ich lenistwo, arogancję, ignorancję, wybryki... A jednak to nasi uczniowie! Poziom ich stresu chyba też sięgnął zenitu. Przecież do wczoraj nie wiedzieli, jak będzie wyglądała środa. Nie wiedzą nic o czwartku, a tym bardziej o piątku. Jak tu pisać egzamin?

„Tłukliśmy” z uczniami procedury obowiązujące na egzaminie, dyktowaliśmy przydział do sal, a teraz wszystko się zmienia. To, co do tej pory było nienaruszalną procedurą, pękło jak bańka mydlana i okazało się zbędne. Nie potrzeba w zespołach nadzorujących przynajmniej jednego nauczyciela pracującego w danej szkole, nie potrzeba nauczycieli dyżurujących na korytarzach, w szatniach, na terenie boisk… Nieistotne jest to, że rady pedagogiczne musiały przejść szkolenie przed egzaminami w określonym terminie. Jak widać, można szkolić się z kartki wręczonej dzień wcześniej. Do tego, że władza zmienia rozporządzenia, już się po części przyzwyczailiśmy. Pojawiły się jednak nowe „kwiatki”, które jasno pokazują miejsce nauczyciela w społeczeństwie.

Już w czasie referendum usłyszeliśmy od katechetów, że nie wezmą udziału w głosowaniu, bo powinni pozostać bezstronni. Tyle że księża i katecheci pracujący w szkołach są nauczycielami korzystającymi z tych samych praw! Albo jesteś za strajkiem i strajkujesz, albo jesteś przeciw i idziesz do pracy. Jaką karę może nałożyć biskup na księdza za to, że przystąpi do strajku? I w ogóle, co ma do tego biskup? Nie mogę pojąć, dlaczego kuria w ogóle się wtrąca, „zalecając” pracownikom szkół konkretny sposób postępowania? Gdzie w tym bezstronność? Przy okazji chylę czoła przed tymi księżmi, którzy otwarcie mówią, że popierają strajk, i decydują się w nim uczestniczyć. Widać nie wszyscy biskupi są chętni narzucać swoją wolę.

Gdzie ten Kościół, który wysyłał księży do strajkujących, aby podtrzymać ich na duchu? Który chwali się, że walczył z rządem niszczącym naszą wolność i godność? Bo to już walka o godność. Minister nie przedstawia żadnych nowych propozycji, chociaż związki znacznie obniżyły żądania. Politycy każą się nam rozmnażać i pobierać 500 plus. Premier twierdzi, że czas dla nauczycieli znajdzie być może po świętach. Rząd proponuje nam przyjęcie rozwiązania, w którym jedna trzecia nauczycieli straci pracę, tym samym przyczyni się do podniesienia pensji pozostałym, którzy to staną się siłaczkami i jeszcze pokornie podziękują. TVP przekazuje jakieś dane wzięte z kosmosu będące po prostu kłamstwem. Część rodziców zalewa nas hejtem, twierdząc, że w d... nam się poprzewracało, a jednocześnie nie przyjmuje krytyki, że niektóre dzieci mają przed sobą daleką drogę do dobrego wychowania.

W pokoju nauczycielskim padają głosy, że może trzeba było zacząć się głośno odzywać już wcześniej, a nie protestować w weekend majowy czy pisać listy otwarte. Może trzeba było. Pozwoliliśmy wejść sobie na głowę wszystkim, od uczniów począwszy, na władzy skończywszy. Kiedy chcemy odzyskać godność, ze wszech stron pluje się nam w twarz. Nie walczymy przecież tylko o wyższe pensje, ale też o to, aby naprawić błędy, jakie niesie ze sobą reforma. O to, by uczniowie nie wkuwali wiadomości, które już dawno straciły na ważności, aby nie wracali przemęczeni, lecz by odkrywali w sobie fascynację nauką. Dlaczego minister Zalewska tak bardzo nas za to nienawidzi? Dlaczego w ślad za nią idą tłumy ludzi, których dzieci uczymy? Dlaczego Kościół pozwala na deptanie godności?

Siedzimy, pytamy o to wszystko siebie samych, i wcale nie jest nam do śmiechu. Ktoś z grona nauczycielskiego mówi, że i my mamy dzisiaj egzamin – z wytrwałości. Staramy się więc walczyć i nie opuścić głów. Dziękujemy tym, którzy nam pomagają: uśmiechem, napisem wyrysowanym kolorową kredą pod wejściem. A jutro znowu przyjdziemy. Sprzedamy gimnazjalistom „kopniaka” i będziemy się trzymać.

Czytaj także: Szkoła przetrwania - listy i komentarze Czytelników