Malijskie wojsko obaliło prezydenta Ibrahima Boubacara Keïtę i przejęło władzę. Powód niezadowolenia wojskowych był banalny: zbyt niski, ich zdaniem, żołd oraz za mało dobrej broni do walki z islamskimi rebeliantami.

Ale samego zamachu stanu można się było spodziewać z innych powodów: przewroty weszły malijskim wojskowym w krew. Już w 1968 r., w ósmym roku niepodległego istnienia kraju, porucznik ­Moussa Traoré obalił pierwszego prezydenta Modiba Keïtę (zbieżność nazwisk z właśnie obalonym jest przypadkowa). Później nadchodziły kolejne przewroty, przeplatane klęskami w wojnie z rebelią Tuaregów z pustynnej północy i sprzymierzonymi z nimi dżihadystami z Sahary i Sahelu. W pewnym momencie odnoszących sukcesy rebeliantów musieli powstrzymywać przybyli na odsiecz francuscy spadochroniarze i żołnierze Legii Cudzoziemskiej.

Malijscy sąsiedzi niepokoją się, czy zamach w Bamako nie ośmieli wojskowych w Nigrze, Burkina Faso, Czadzie, Gwinei czy na Wybrzeżu Kości Słoniowej. W Nigrze i Burkina Faso lokalne rządy również nie radzą sobie z dżihadystami, w Czadzie panujący od 30 lat były wojskowy Idriss Déby rządzi coraz bardziej po dyktatorsku, w Gwinei i na Wybrzeżu Kości Słoniowej jesienią odbędą się wybory, w których panujący prezydenci, naginając konstytucję, będą próbowali przedłużać w nieskończoność swoje panowanie. Wojsko wkracza też do polityki, by rozbroić uliczne rewolucje i zapobiec przejęciu władzy przez ich przywódców. Tak zdarzyło się w Sudanie, gdzie w 2019 r. wojskowi odsunęli od władzy dyktatora Omara al-Baszira i obiecują, że w „rozsądnym terminie” wrócą do koszar. W Sudanie „rozsądny termin” określono na trzy lata; w Mali kalendarza na razie nie ustalono. ©

Więcej: powszech.net/strona-swiata