Powiedzieć, że dla mojego pokolenia, urodzonego na początku lat 60., Roland Topor był ważny, to mało. Bez niego bylibyśmy głupsi, rzadziej byśmy się śmiali i z pewnością łatwiej ulegalibyśmy manipulacjom propagandy. Nie zdążyliśmy już co prawda na miesięcznik „Ty i Ja”, który drukował jego rysunki, bo przestał wychodzić w 1973 r. Byliśmy za młodzi, by rok później powiększyć i bez nas zbity tłum na otwarciu jego wystawy w redakcji „Szpilek”. Niewielu z nas trafiło na spotkanie w sali Riwiery, która – jak słyszałam od naocznych świadków – i tak pękała w szwach. Nieliczni spośród nas szczęściarze stali się posiadaczami dziś białego kruka: wydanego przez Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe w rok po warszawskiej wystawie, w skromnym na ówczesne czasy nakładzie 10 tys. egzemplarzy, albumiku w opracowaniu Romana Cieślewicza. Tłumiąc wyzwoleńczy chichot, wyrywaliśmy sobie jednak drukowane na...