okruchy słowa

Także największy prorok może doświadczyć frustracji, w której nawet piasek pustyni zdaje się mieć kolor wyłącznie czarny. Pustynna samotność podpowiada ponury obraz, w którym wszystko jawi się jako stracone na zawsze. Nawet odczucie "szmeru łagodnego powiewu" (1 Krl 19, 12), w którym dyskretnie przychodzi solidarny Bóg, nie jest w stanie zmienić dramatycznej prośby zrezygnowanego Eliasza: "Zabierz moje życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków". Najprościej byłoby umrzeć i mieć wreszcie święty spokój. Okazuje się jednak, że jest jeszcze tyle pustyń, na których Bogu potrzebni są żywi prorocy.

Bóg nie wysłuchuje prośby Eliasza, lecz wydaje mu polecenie: "wracaj swoją drogą ku pustyni Damaszku" (1 Krl 19, 15). Jako uwieńczenie tej wędrówki zostanie namaszczonych trzech nowych proroków, wśród nich słynny Elizeusz. Na przekór...