Wyjść!

„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili” (J 15, 16) – w ostatni piątek liturgia przyniosła Słowo, przed którym spędziłem swego czasu sześć lat, wpatrując się w nie dzień w dzień, było bowiem wypisane wielkimi literami na ścianach prezbiterium kaplicy krakowskiego seminarium.

To Słowo zawsze wyostrza moją uwagę. Kiedyś w medytacji nad nim uderzył mnie przekład Biblii Jerozolimskiej, która czyta to zdanie odrobinę inaczej: „Przeznaczyłem was na to, abyście wyszli (ang. go out), i przynieśli owoc”. Ta właśnie myśl wróciła do mnie teraz. W greckim tekście pada tu słowo hypágo (hina hypágete). Hypágo ma wiele znaczeń: „iść”, „pójść”, ale także „odejść”, „usunąć się z pola widzenia”, „wycofać się” – w sensie porzucenia uprzednio zajętych pozycji, a więc miejsca, stanowiska, poglądów, z którymi nam dobrze i bezpiecznie.

Przykładu dostarczyła sama liturgia, która w pierwszym czytaniu mówiła o postanowieniach tzw. Soboru Jerozolimskiego (zob. Dz 15). Oto poddani Duchowi Świętemu apostołowie i starsi znajdują zakończenie sporu między uczniami wywodzącymi się z judaizmu a tymi, którzy dzięki misji Pawła i Barnaby weszli do Kościoła wprost z pogaństwa. Czy nie powinni poddać się obrzezaniu i przyjąć choćby w zasadniczym wymiarze Prawa Mojżeszowego? Dla pochodzących z judaizmu taka droga wydaje się naturalna i uzasadniona dziejami zbawienia: czy można żyć objawieniem Pierwszego Przymierza, nie stając się członkiem narodu wybranego?

Paweł i Barnaba, ale również Piotr, widzą jednak rzecz inaczej: oto Pan sam włączył pogan w Kościół, udzielając im Ducha Świętego niezależnie od przyjęcia Prawa; czy można stawać w poprzek działania Bożego?

Poddane Duchowi Świętemu obie strony tego pierwszego w dziejach Kościoła wielkiego sporu ostatecznie „wyszły” (hypágo) – cofnęły się ze swoich stanowisk. Pierwsi zrozumieli, że obrzezanie i posłuszeństwo całemu Prawu jest ich drogą, po której Duch poprowadził ich do Jezusa, i na nowo odczytali biblijne teksty mówiące o Bożych zamiarach wobec wszystkich narodów, nie tylko historycznego Izraela. Ci drudzy zgodzili się przyjąć minimum Mojżeszowego Prawa, sformułowane w tzw. Klauzulach Jakubowych; sam zaś Paweł niemal natychmiast po zamknięciu Soboru obrzezał Tymoteusza.

Obie strony zdecydowały się „wyjść” – opuścić bezpieczne miejsce, pozostawić swój sposób przeżywania i rozumienia, porzucić czynienie normą swojej własnej wrażliwości i religijnego doświadczenia. I właśnie ta postawa zrodziła trwały owoc: Kościół, w którym do dziś żyjemy. „Wyjść” znaczy w pewnym sensie obum­rzeć, zrezygnować, wyrzec się. Czy nie tak właśnie mówi Ewangelia: „ziarno, które nie obumrze, zostaje samo; to, które obumrze, przynosi plon obfity”?

To „wyjście” będzie zawsze „wyjściem ku” – ku drugiemu, ku osobie, ku Bogu. Jeśli okopię się na swoich pozycjach, w pewności siebie i w poczuciu bezpieczeństwa; jeśli za wszelką cenę będę chronił obecną formę samego siebie (uznając ją już za doskonałą i ostateczną), „zostanę tylko sam”. Wbrew przeznaczeniu Bożemu: „przeznaczyłem was, byście wyszli, i przynieśli owoc”. ©