Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól – z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym” (Mk 10, 29-30).
Obietnicę tę zapisali wszyscy Synoptycy, ale tylko u Marka pada w niej dookreślenie „wśród prześladowań”: wśród prześladowań otrzymacie stokroć więcej domów, braci, sióstr, matek, dzieci... Ten szczegół (prawdziwy „okruch”) wydaje mi się ważny – wszak Marek redaguje, jak mówi Tradycja, Ewangelię Piotrową; obietnica zaś pada z ust Jezusa jako odpowiedź właśnie na pytanie Piotra: „Oto my opuściliśmy wszystko, i poszliśmy za Tobą” (w zapisie Mateusza Piotr dodaje jeszcze: „Cóż więc otrzymamy?” – Mt 19, 27). Skoro to Piotr postawił ważne dla siebie pytanie, być może to również on najbardziej precyzyjnie zapamiętał udzieloną odpowiedź?
Odpowiedź/obietnica nie wydaje się zgoła oczywista ani łatwa do spełnienia. Czy doświadczenie nie podpowiada nam czegoś kompletnie odwrotnego? Czy nie jest raczej tak, że podczas „prześladowań” z reguły tracimy ludzi, którzy w czasie pomyślności najchętniej się do nas przyznają? Nasza bieda – jak mówi przysłowie – weryfikuje naszych przyjaciół – zatrzaskuje nam przed nosem drzwi, które jeszcze przed chwilą stały nam otworem; owszem, naszych własnych domowników może uczynić naszymi nieprzyjaciółmi (por. Mt 10, 36).
Im większa bieda, tym większa samotność. Kiedy sam Jezus wszedł w godzinę męki (znalazł się wśród prześladowań) – wszyscy Go opuścili. Została Matka. I kilka kobiet. Z uczniów – tylko Jan (8,3 proc. z dwunastu).
A jednak obietnica Jezusowa się spełnia – wśród prześladowań możemy się łatwo odnaleźć w rodzinie, z którą na co dzień utożsamiamy się raczej teoretycznie. Moment prześladowania otwiera nas na doświadczenie realnej wspólnoty sióstr i braci.
Kiedy medytowałem nad tym tekstem, przypomniał mi się proces św. Tomasza More’a, i jego ostatnie słowo skierowane do sędziów. Tomasz – do niedawna jeszcze kanclerz Anglii, opuszczony niemal przez wszystkich, włącznie z biskupami i uniwersyteckimi profesorami teologii – powiedział: „Nie wątpię, iż dość wielu jest takich – nie w tym królestwie co prawda, ale w reszcie chrześcijaństwa – których sąd w tej sprawie jest podobny mojemu. Gdybym zaś wspomnieć miał na tych, którzy już pomarli, a wielu spośród nich cieszy się teraz chwałą w niebie, to niechybnie znakomita ich większość za dni swego życia myślała w tej sprawie to, co ja dzisiaj. Przeto nie widzę się zmuszonym, milordowie, by kształtować swoje sumienie wedle ustanowień jednego królestwa, wbrew powszechnym ustawom chrześcijaństwa” („Pisma więzienne”).
Jedno jest pewne: osamotniony Tomasz nie ma poczucia wykluczenia. Dokładnie odwrotnie – ma poczucie przynależności. Być może nigdy wcześniej nie odczuwał też tak wyraźnie wartości wspólnoty, której jest członkiem. ©
