W Polsce rozśpiewani dziwacy wreszcie zaczęli wzbudzać sympatię. W coraz liczniejszych chórach amatorskich wyżywają się zestresowani pracownicy korporacji, wymęczeni po dyżurach lekarze, samotni emeryci, sfrustrowani bezrobotni i ślęczący dzień w dzień przy komputerach tłumacze. Uczą się otwierać przed ludźmi, rozpoznawać własne emocje, oddzielać projekcje swoich lęków od rzeczywistości. Są tacy, którzy wynoszą z prób więcej niż z sesji psychoterapii – na którą wielu i tak nie byłoby zresztą stać. Ale większość z nich śpiewa, bo to po prostu uwielbia. Powody tej miłości są cywilizacyjnie rozpoznane i przebadane naukowo.

Ku czci

Kiedy byłam mała, nikt przytomny nie zadawał dzieciom pytań, czy fajnie jest śpiewać w chórze. Podobnie jak nikt nas nie pytał, czy lubimy odrabiać lekcje, rysować szlaczki i pokazywać się na ulicy ze szkolną tarczą naszytą schludnie na lewy...