W programie znalazły się dwudziestowieczne utwory polskich kompozytorów zamówione na przestrzeni 80 lat przez radio, wśród wykonawców - radiowe orkiestry (NOSPR, Amadeus, Polska Orkiestra Radiowa). Festiwal był więc przeglądem tego, co wydarzyło się w polskiej muzyce w ubiegłym wieku; przypomnieniem i wydobyciem z milczenia, bo przecież ta właśnie muzyka nie stanowi głównego nurtu repertuarowego polskich filharmonii.

A szkoda, bo jest czego słuchać. Festiwal otworzył “Tren pamięci ofiar Hiroszimy" (1960) Krzysztofa Pendereckiego - utwór do dziś wywołujący dreszcz emocji, świeży, żywy, niesłychanie przejmujący. “Divertimento" (1978) Marka Stachowskiego pokazało, jak wiele straciliśmy po nagłej śmierci tego kompozytora. Podobnej kruchości muzycznej nie ma w tej chwili chyba nikt, kruchości jakby z Chopina, która nie rozpada się, nie niknie, tylko trwa spojona...