Pamiętam tę radość pierwszych prób „Sztuki”, spontaniczne transe wesołości przy kolejnych aktorskich lekturach tekstu.
Wszyscy natychmiast zakochaliśmy się w nieznanej autorce z egzotycznie brzmiącym imieniem i nazwiskiem. Kiedy po kilku dniach takich rauszowych czytań przyniosłem jej zdjęcie (zdobycie tego zdjęcia nie było takie łatwe jak dziś), to zakochanie, szybko przeskakując przez etap zdziwienia: „no niemożliwe, żeby tak wyglądała ta Reza!”, poszybowało jeszcze w jakieś inne rejony...
O „Sztuce” opowiedział mi Andrzej Wajda. Byliśmy wtedy, reżyserzy Teatru Starego, w euforii odradzania naszego twórczego miejsca, czego narzędziem miała być powołana właśnie dyrektor Krystyna Meissner. Ale również niezwykłe doprawdy zacieśnienie relacji reżyserów, jak i intensywność dyskusji o teatrze, o możliwościach zmiany teatralnego życia, zmiany naszych osobistych i wspólnotowych...