Przekonanie to znajdziemy także w innym, cokolwiek dwuznacznym jego wierszu - odzie do Repnina, generał-gubernatora ziem litewskich, napisanej na wielokrotnie ponawiane życzenie adresata. “Dla Karpińskiego - pisze Ryszard Przybylski - państwo było najwyraźniej czymś w rodzaju arystotelesowskiej entelechii narodu, dzięki której trwał on w swej tożsamości jako autarkiczna wspólnota. Kiedy nie stało państwa, pozbawiony jego opieki, wygnany z instytucji, które obsługiwał, język polski zaczął właśnie swe długie konanie. Nie ma nadziei na rekreację naszego państwa, więc i nasz język czeka zginienie. Ostateczna śmierć. To właśnie Karpiński oznajmił Repninowi.

Ten język i te wiersze słowami polskiemi

Może za sto lat znane nie będą na ziemi.

Rzucił mu w twarz swoją rozpacz, zapewne w przekonaniu, że się nią w końcu nażre i da mu spokój...