Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dorothy Day to jedna z najbardziej kontrowersyjnych kobiet w historii katolicyzmu. Urodzona w Brooklynie, ochrzczona w Kościele Episkopalnym, wychowana w Chicago, przez wiele lat wiodła beztroskie życie wśród artystycznej bohemy Nowego Jorku. Dwukrotnie związana nieformalnym związkiem, próbowała popełnić samobójstwo, a nawet dokonała aborcji. Gdy urodziła córkę Tamar, zaczęła się jej droga nawrócenia.
Została katoliczką. Tutaj rozpoczęła swoją drogę jako współzałożycielka Ruchu Robotników Katolickich. Jej powiernikiem był niedoszły zakonnik zgromadzenia Braci Szkolnych. Była pacyfistką, obrończynią praw kobiet, przeciwniczką rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych. Była dziennikarką, anarchistką, działaczką socjalistyczną, siostrą miłosierdzia dla biedoty w slumsach. Aktywnie żyła życiem Kościoła. Po jej śmierci wszczęto proces beatyfikacyjny, chociaż ona sama za życia mawiała "nie nazywajcie mnie świętą". Jan Paweł II nazwał ją "Sługą Bożym".
Zapytana o przyczyny nawrócenia opowiedziała, że będąc dzieckiem poszła bawić się do koleżanki imieniem Katie. Drzwi domu były otwarte, ale koleżanki nie było w domu. W pokoju klęczała matka Katie, odmawiając codzienne modlitwy. Słysząc kroki dziewczynki, pani Barrett odwróciła się i spokojnym głosem wyjaśniła, że córka wyszła. Następnie zupełnie naturalnie powróciła do modlitwy. Dorothy opowiedziała dziennikarzowi "New York Times", że właśnie ta scena stała się jej natchnieniem do zmiany życia.
W okresie Bożego Narodzenia nasze myśli krążą wokół rodziny. Rozmawiamy o jej kondycji. Jak co roku myślimy o problemie rozwodów. Socjologowie rozpiszą się o załamaniu więzi społecznych, kryzysie zaufania, niedojrzałości ludzi zawierających małżeństwo. Co odważniejsi podniosą kwestię zmian w strukturze rodziny i społeczeństwa. Może powie się o problemie starości rodziców, by usprawiedliwić się z "konieczności" oddania ich do domu opieki.
Ktoś pewnie wspomni o zapłodnieniu in vitro. A ponieważ sporo materiału dostarcza nam tej kwestii debata publiczna, więc chcąc nie chcąc wszyscy poczujemy się ekspertami od problemu sztucznego zapłodnienia. Ktoś przytomny nie omieszka przypomnieć o alkoholizmie, przemocy w rodzinie i problemie pedofilii. W tym ostatnim wypadku łatwo odwróci się uwagę rozmówców przypominając o pedofilii wśród księży oraz przemocy w szkołach prowadzonych przez zakonnice. Zupełnie jakby każdy ksiądz był urodzonym pedofilem, a każda zakonnica dewotką ze skłonnościami sadystycznymi. Ktoś może z nostalgią wskaże na ikonę Świętej Rodziny, gdzie słodki Pan Jezus stoi pomiędzy Matką i św. Józefem, Opiekunem obowiązkowo wyposażonym w siwą brodę - atrybutem niemocy cielesnej.
Wszystko to wiemy, więc dlaczego gdy słyszymy, że rodzina powinna być miejscem nawrócenia i spotkania Boga to z niedowierzaniem kręcimy głową? Może po prostu zapomnieliśmy jak wygląda modlitwa w rodzinie? I może to od tego punktu trzeba nam zacząć szukać dróg naprawy rodziny?
