Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wiara? Słysząc to słowo, łączymy je z takimi słowami jak „Kościół”, „dogmaty”, „Tradycja”, „nabożeństwa”, „katechizm”, „przykazania”, „teologia” – ale też „wartość”, „skarb”, „zabobon”, „ciemnota”, „irracjonalizm”... W Polsce wiarę najczęściej chyba kojarzymy ze spadkiem po starszych pokoleniach. Dziadkowie byli katolikami, rodzice też – to i ja jestem. Ten rodzaj wiary wydaje się najmniej właściwy. Czy jednak rzeczywiście zasługuje wyłącznie na negatywną ocenę?
Papież Franciszek w wywiadzie dla „Civiltà Cattolica” mówi: „Widzę świętość w Ludzie Bożym pełnym cierpliwości: kobieta, która wychowuje dzieci, mężczyzna, który pracuje, aby w domu nie zabrakło chleba, chorzy, starsi księża, którzy cierpią, ale na których twarzach można dostrzec uśmiech, gdyż służą Panu, siostry zakonne, które pracują ciężko, ale ich życie to świętość ukryta. To dla mnie powszechna świętość. (...) Jest to właśnie świętość moich rodziców: taty, mamy i babci Rosy, której tak wiele zawdzięczam. W brewiarzu trzymam testament mojej babci i często czytam: dla mnie jest to modlitwa. Jest ona świętą, która dużo wycierpiała, także w wymiarze moralnym, ale nie poddawała się, z odwagą szła do przodu”.
Testament babci – modlitwą? Zarabianie pieniędzy – drogą do zbawienia? Duszpasterstwo na równi z pracą zarobkową? Życie zakonne w niczym nie przewyższające świeckiego?
Jeśli na te pytania odpowiemy twierdząco, nie ma sensu nadal pogłębiać rowu oddzielającego niebo od ziemi, sacrum od profanum, świeckich od duchownych, duchowe od materialnego, ciało od duszy. Nie ma sensu mówienie, że najważniejsze są Msza, sakramenty i modlitwa (bo to one są „kanałami łaski Bożej”), natomiast wszystkie inne zajęcia, jakim się oddaje człowiek, to rzeczy mniej ważne, wręcz „marność nad marnościami”, a nawet prosta droga do czyśćca, żeby nie powiedzieć do piekła.
Na takie dualistyczne podejście do rzeczywistości nie pozwala nam Biblia. Bóg religii, która oddziela Stwórcę od stworzenia, umarł już dawno. Wiemy o tym od Mojżesza, a zobaczyliśmy to naocznie, patrząc na życie i śmierć Jezusa Chrystusa.
Zaryzykujmy. Czy można sobie wyobrazić Nowy Testament, bez opisu narodzin w Betlejem, bez przypowieści i pozostałych wypowiedzi Jezusa, bez opisu Jego aresztowania i śmierci? Nie! A czy można sobie wyobrazić Nowy Testament bez opisu tych wydarzeń, które nazywamy cudami? Tak!
Ale nie warto, gdyż cuda mają na celu ukazanie pełniejszej prawdy o tym, co wcale nie jest cudowne, czyli doczesne. Chodzi o odsłonięcie przed nami pełniejszej prawdy o rzeczywistości, o jej nieskończonym bogactwie. Cud pozwala nam sięgnąć poza horyzont wszystkiego, co widzimy i co wiemy. Dlatego abp Celestino Migliore mógł powiedzieć do uczestników forum duszpasterskiego w Poznaniu: „Nie jesteście ze świata, bo nie patrzycie na świat jako na autonomiczną przestrzeń daleką od Boga czy będącą w nieprzyjaźni z Bogiem, ale traktujecie świat tak, jakim on naprawdę jest: jako ukochany i pojednany z Bogiem”.
