Polscy Indianie

W artykule Patrycji Bukalskiej i Wojciecha Pięciaka poświęconym osobie ks. prałata Zdzisława Peszkowskiego ( ) zabrakło informacji o ważnym fragmencie jego działalności - o pracy w harcerstwie. Szczególnie bliska jest mi jego praca wychowawcza z młodzieżą podczas wojny w osiedlu polskim w Valivade koło Kolhapur w Indiach. Znalazło tam schronienie blisko 5 tys. osób - głównie kobiet i dzieci - uratowanych z ZSRR. Ta ciężko doświadczona młodzież miała tam ograniczone możliwości kontaktu z polską kulturą i potrzebowała pracy wychowawczej. Por. hm. Peszkowskiego odkomenderowano z wojska do organizowania harcerstwa w Indiach. Objął on opieką szerokie kręgi dzieci i młodzieży: zuchów, harcerzy, skautów i wędrowniczki, krąg starszoharcerski, szkolenie instruktorów. Organizowano obozy, wędrówki i kursy harcerskie, wypracowano specjalne metody pracy harcerskiej ze starszą młodzieżą, utrzymywano kontakt ze skautami hinduskimi, wydawano własne publikacje. Przede wszystkim zaś przekazywano dzieciom i młodzieży ideały harcerskie, wartości religijne i patriotyczne, tak by młodzież mogła żyć pełnym i bogatym życiem. Co ciekawe, dzięki kontaktom korespondencyjnym druha Peszkowskiego mieliśmy w Indiach pierwsze numery "Tygodnika Powszechnego".