Lektura większości tekstów dziesięciorga krytyków, którzy zechcieli odnieść się do mojego szkicu "Poezja a demokracja", jest porażająca. Obrazuje bowiem tryumfalny pochód instrumentalnego rozumu, który bezrefleksyjnie wygłasza sądy odwołujące się do poczucia racjonalności, gdy w istocie są one powszechnie przyjętymi przekonaniami co do organizacji świata, a tym samym - miejsca i roli poezji w społeczeństwie demokratycznym. Stanowią one głos większości, posiłkują się językiem władzy konsumenta przemysłu kulturowego.

Pół biedy, jeśli owe przekonania pochodzą spod piór krytyków, którzy dekadę czy półtorej temu współwalczyli o ich umocowanie w świecie idei, jak Karol Maliszewski, gorzej gdy z infantylną naiwnością kopiują je młodzi krytycy, jak Radosław Wiśniewski. Wówczas z przeświadczeń, które niegdyś miały na celu przeformułowanie paradygmatu kulturowego,...