Jarosław Borowiec: - Należy Pani do pokolenia Grochowiaka, Harasymowicza, J. M. Rymkiewicza. Debiut książkowy, tom "Pokrewne" (1970), był jednak równoległy z Nową Falą. Nie utożsamiała się Pani z żadnym z poetyckich ruchów. To był świadomy wybór?

Krystyna Miłobędzka: - Nie. Powiem szczerze, że wtedy tym, co się działo w literaturze, tak bardzo się nie interesowałam. Pracowałam w Instytucie Technologii Drewna i robiłam korekty książek technicznych. Chciałam zmienić pracę, napisać doktorat o “Irydionie". Nie przyszło mi do głowy, by tworzyć dla kogoś. Pisałam bez żadnych założeń i ukierunkowań. Zupełnie przypadkiem znalazłam tytuł dla moich tekstów, który wziął się stąd, że kiedyś w pracy natknęłam się na takie śmieszne okulary, z jednym szkłem zielonym, a drugim czerwonym, dzięki którym otrzymywało się przestrzenny obraz. Traktowałam je jak...