Smutno mi się zrobiło na widok tych wszystkich profili zdejmowanych wzorem kronik policyjnych, tych wszystkich młodych „magistrów sztuki aktorskiej”, upartych, by przez całe życie zawodowe stroić miny przed kamerą. Poczułem się zażenowany, jakbym stał za lustrem weneckim w domu publicznym albo w garderobie modelek i oglądał je wszystkie nago, bez makijażu, bez błysków i naświetleń, w całej ich naturalności, której chcą się wyzbyć zawszelką cenę - bo z tego żyją. I pomyślałem, że byłby to wstrząsający dokument o zawodzie aktora: zwykły zmontowany materiał z castingu; byłby, gdyby nie prawna ochrona wizerunku, która czyni taki film niemożliwym.

Żadna inscenizacja nie może tego filmu zastąpić, ale może pokazać ciąg upokorzeń, jakim poddany jest nieznany aktor, może uświadomić sam fakt istnienia rozpaczy aktorstwainowy spektakl telewizyjny Krzysztofa Zanussiego tę próbę podejmuje...