A miłość goni mnie nieustannie i drepcze cierpliwie obok mojego życia, nadając mu sens bycia, choćby to życie trwało tylko chwilę. A ile ja pokłonów Jej złożyłem, bo cały jestem w szczęściu, że mogę odczuć i czuć jej długie minuty obecności.

Jestem pokorny w jej wypatrywaniu i delikatnym dotykaniu każdego jej słodkiego szczegółu. Ile drżenia w emocjach, plątaniny w gadule, aby tylko spróbować ją określić. Jestem jak buszujący w zbożu, jak rybitwa opadająca do morza – szukam, penetruję, jestem zachłanny i chcę porwać zdobycz całym sobą. Bo pierwsze dotknięcie miłości jest słodkie i zaplata mnie z nią, z NIĄ, entuzjazmem pierwszych uderzeń skrzydeł Ikara. Wariuję, jestem Królem i potęgą nieskończonego dobra. Bo miłość to dobro. To dla mnie niezwykła rozmowa z wszystkimi będącymi obok. To chwila, która czyni we mnie przejazd buldożera, który rozgarnia wszystkie mroczne korzenie...