Z niechęcią przeczytałem rozmowę z Krzysztofem Vargą. Należę do Pokolenia '89 i wchodziłem w dorosłe życie pod koniec PRL-u. Pamiętam chłopców, którzy jak pan Varga uważali, że wszystko jest bez sensu i przemycali pod przydługimi swetrami nieformalne pisemka punkowe. W środowisku mojego liceum im. Stefana Żeromskiego w Warszawie tacy ludzie byli zaocznie skazywani na koleżeńską infamię. U nas słuchało się Jacka Kaczmarskiego i Przemysława Gintrowskiego, a na blisko 20 kolegów w klasie prawie wszyscy byli czynnymi działaczami młodzieżówki Konfederacji Polski Niepodległej.

Czy mieliśmy rację? Być może, jak chce pan Varga, istniała w naszej generacji nie uświadomiona tęsknota za przeżyciem na miarę Powstania Warszawskiego, która okazała się czymś pozytywnym, pozwoliła nam przejść z „fasonem” przez brud, szarzyznę i beznadzieję. Jest brednią twierdzenie, że czekaliśmy na śmierć w...