Gorliwy wikary postanowił nadchodzący Wielki Post podbudować codzienną wspólną medytacją. Niektórych parafian (wśród których spodziewał się pozytywnego echa) zapraszał osobiście. Ale kiedy miejscowy dyrektor wyznał mu, że jest zbyt zajęty, ksiądz stracił opanowanie i wypalił z rozbrajającą szczerością: „Pan przypomina mi umęczonego drwala, który marnuje czas i siły, bo pracuje tępą siekierą. Tłumaczy się przy tym, że nie ma czasu, aby usiąść i naostrzyć ostrze”.

(Kazimierz Wójtowicz)

Ta historia może się wydawać nie na miejscu podczas rozważań na temat lenistwa i nieumiarkowania. Dyrektor przecież mógłby być przykładem pracowitego człowieka, a pojawia się na samym początku tekstu o lenistwie.

Ten grzech główny postrzegany bywa przynajmniej na dwóch płaszczyznach: najczęściej utożsamia się go z brakiem jakiejkolwiek aktywności zewnętrznej i rozumie jako...