Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Z czym mam porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło” – liturgia przypomniała nam ostatnio te słowa Jezusa w zapisie Łukaszowym (zob. Łk 13, 18-21). Zauważam atrybucję nie bez powodu – św. Łukasz dokonuje bowiem w tym przypadku ważnego zabiegu redakcyjnego, ujawniającego jego autorski zamysł.
Otóż u św. Mateusza, a także (częściowo) u św. Marka przytoczona wypowiedź Pana jest częścią Jego mowy w przypowieściach o Królestwie Niebieskim (por. Mt 13, 31-33; Mk 4, 30-32). Łukasz wyrwał te dwie przypowieści (o ziarnku gorczycy i o zaczynie) z ich pierwotnego kontekstu i uczynił komentarzem do wydarzenia uzdrowienia w szabat kobiety, „która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować” (Łk 13, 10- -17). Zamknąwszy opis tego epizodu, Łukasz kontynuuje: „Powiedział więc im...”.
Zamysł św. Łukasza można interpretować na dwa sposoby. To owa kobieta, która – „trzymana przez szatana na uwięzi” – przez osiemnaście lat nie była w stanie podnieść oczu ku niebu, jest jak ziarnko gorczycy i odrobina zaczynu. W synagodze nikt nie zwraca na nią uwagi; nie widać powodu, dla którego należałoby się zająć – i to w szabat – nią właśnie. Jezus najwyraźniej widzi inaczej – właśnie jej potrzebuje, by objawić zasady królestwa Bożego. To na niej – małej i nic nieznaczącej – skupia swoje nadzieje na eksplozję królowania Boga!
Drugie tłumaczenie: patrząc w synagodze na kobietę zniewoloną przez blisko dwadzieścia lat przez szatana, Jezus dostrzegł w niej jednak jakieś dobro wielkości ziarnka gorczycy i wychodząc z tego punktu poprowadził ją ku pełni zdrowia – tak że ogarnęło ją królowanie Boga, że wszystko się w niej „zakwasiło”. Od najskromniejszego początku została przeprowadzona ku w pełni uzdrawiającej łasce. I teraz stanie się drzewem, w którym będą mogli zagnieździć się inni.
Czym było w jej życiu owo ziarenko gorczycy?
Może właśnie tylko przyjściem w szabat do synagogi? Zwyczajowo? Z przyzwyczajenia? A może jednak z jakąś tęsknotą? Cokolwiek to było, jedno jest pewne: Jezus to zobaczył!
Na tym właśnie polega tak zalecane przez papieża Franciszka „rozeznanie” – konieczne w „towarzyszeniu” (to drugie ważne w jego języku duszpasterskim słowo) ludziom, których życie nie przystaje do ideału (mówimy o ich sytuacjach życiowych: „nieregularne”). Jakże bardzo potrzebują kogoś, kto pomoże im rozeznać obecność Bożą w ich życiu – choćby najskromniejszą (jak ziarnko gorczycy); być może zobaczą wtedy sami, że nie są jedynie „problemem”, ale „szansą” – dla samych siebie, dla swoich bliskich, dla Kościoła. ©
