Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dokument ogłoszony ma zostać pod koniec czerwca, być może w uroczystość świętych Piotra i Pawła. Jego roboczy tytuł to „Praedicate Evangelium” („Głoście Ewangelię”).
To najważniejsze zadanie zreformowanego urzędu: wspieranie papieża i biskupów w głoszeniu Ewangelii. Służyć ma temu nowa Kongregacja ds. Ewangelizacji, wysuwająca się na pierwsze miejsce spośród wszystkich watykańskich dykasterii i przejmująca władzę nawet nad najstarszą i dotąd najpotężniejszą Kongregacją Nauki Wiary (wcześniej zwaną Świętym Oficjum, a jeszcze wcześniej – Świętą Inkwizycją).
Do przeprowadzenia gruntownych zmian w rzymskiej kurii zobowiązali Franciszka kardynałowie podczas konklawe. Gdyby chodziło tylko o sprawnie funkcjonujący urząd, można by skorzystać ze sprawdzonych schematów: stworzyć departamenty finansów, administracji, prawa, HR i PR, wprowadzić audyt i transparentne procesy zarządzania, zwiększyć wydajność, zmniejszyć zatrudnienie. Tyle że Kościół to nie międzynarodowa korporacja, ale szpital polowy, jak lubi mówić papież, gdzie cała struktura (stanowiska, funkcje, procedury) ma służyć ratowaniu człowieka.
Kuria jest soczewką, w której skupiają się wszystkie problemy Kościoła, i łączą wszystkie – po ludzku nie do pogodzenia – jego sprzeczności: urzędu i misji, dogmatu i charyzmatu, doktryny i Dobrej Nowiny. Jest też – podobnie jak cały Kościół – trawiona chorobami, które papież celnie zdiagnozował: klerykalizmem, hipokryzją, biurokracją, karierowiczostwem, korupcją. Ani nowa konstytucja, ani ważna kongregacja tego nie zmienią. Nie będzie cudownego uzdrowienia. Reforma to jedynie początek długotrwałego leczenia. Bo kuria, tak jak i Kościół, jest semper reformanda. ©℗
Dowiedz się więcej o planach reformy Kurii Rzymskiej
