Człowiek, który wierzy, że jest stwórcą Wszystkiego, prędzej czy później odkryje ułudę swoich roszczeń. Faktycznie pozostanie mu brnięcie w jedną z dróg, które plastycznie opisał Hartman. Ślepy tradycjonalizm, bezkrytyczny relatywizm lub po prostu machnięcie ręką. Na końcu tych dróg znajdzie samotność, brak sensu i poczucie klęski. Nic dodać, nic ująć do przejmującego obrazu kreślonego przez krakowskiego autora. Filozofia, ale także socjologia i psychologia religii rzeczywiście stają się jałowe, jeżeli budują swoje konstrukcje myślowe, przyjmując powyższe założenie jako bezdyskusyjne.

Jestem katolikiem i wierzę, że to Bóg jest "stworzycielem Nieba i ziemi". Tekst Hartmana odczytuję jako wielkie ostrzeżenie, żeby nie wymyślać (tworzyć) sobie Boga, ale próbować Go odnaleźć. Kiedyś wiara była bardziej naturalna, a wierni nie zastanawiali się nad mechanizmami...