Czas na peron. Schody ruchome nie działają, za to nieruchome schody działają. Schodzę po stacjonarnych. Noszenie walizki w martwym ciągu. Peron w stanie terminalnym. "Zaopiekuj się mną" - łka peron złotym przebojem z boomboksa na stoisku z używaną pornografią. Po męsku nostalgiczna melodia splata się z nowocześnie urywaną frazą dworcowego komunikatu. Nadjeżdża moje Pendolino. Starannie selekcjonuję sektor. Dwa ciosy eksplodującej pięści to za mało, aby otworzyć drzwi pociągu. Pociągnąć też się nie daje. Z małą pomocą przyjaciół-podróżnych udaje się wreszcie wedrzeć do wagonu. Pięknie!

Moje ciało z plaśnięciem wypełnia ergonomiczny kontur quasi-kubełkowego fotela. Oddycham chłodnym, starannie klimatyzowanym powietrzem. Do mojego przedziału wkracza kilku Menedżerów Średniego Stopnia w podróży służbowej. Mówimy sobie Dzień Dobry. Uśmiechamy się; prestiżowe...