– są tu prozaicy, poeci, dziennikarze, pamiętnikarze, tłumacze. Przede wszystkim ci, którzy przybyli do Izraela z kolejnymi falami emigracji – tej z lat trzydziestych, tej powojennej, tej po Październiku ’56, gdy znów otwarto granice, i tej po Marcu ’68, wywołanej antysemicką nagonką – ale też ci, którzy urodzili się już nad Jordanem. Dla niektórych Izrael był tylko przystankiem na emigranckiej drodze, dla większości stał się nową ojczyzną. Co nie musiało oznaczać zerwania więzi z polskim językiem i kulturą.

„Polskiej literatury powstającej »na telawiwskim bruku« nie można nazwać literaturą emigracyjną – pisał w 1994 r. Jacek Leociak w cytowanym we wstępie artykule „Na obu brzegach”. – Polscy Żydzi są w Izraelu Izraelczykami. Są w swoim państwie, o które niejednokrotnie walczyli z bronią w ręku. Literatura pisana po polsku w Izraelu – obok krajowej i...