Myślałem, że mogę żyć zwyczajnie,

mieć żonę, zarobić na dom z ogródkiem

po latach gorliwej pracy. Wcale

nie zależało mi, aby w trudzie

przysłuchiwania się słowom ludzi

musieć przemieniać ich sens nietrwały

w to, co będzie w nich zawsze przeczuciem

spełnienia, pragnieniem wiecznej wiary.

Chodzę od miasta do miasta, patrzę

w twarze i sumienia, co przeczytam

spajam w ogniu mego życia. Klamrę,

co życie moje i ich domyka,

mam z opowieści. Gdy nie wystarcza

ona, wybacz Boże, piszę listy,

daję jasne, proste przykazania.

Niech żyją zwyczajnie, skoro milczysz.

Niebieszczany, nie Bieszczady

Lubię...