Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Kodeks Prawa Kanonicznego (Codex Iuris Canonici, kanon 332, paragraf 2) stanowi, że aby taka decyzja była ważna, musi być dobrowolna. Papieska rezygnacja nie musi być przez nikogo w Kościele przyjęta – rezygnujący papież po prostu musi ogłosić swą decyzję publicznie. Takie zasady określono zresztą dopiero w 1983 r., za pontyfikatu Jana Pawła II.
Jedynym jak dotąd papieżem, który zrezygnował z urzędu, był Celestyn V: w 1294 r., zaledwie po pięciu miesiącach pełnienia funkcji; powodem rezygnacji miało być poczucie samego papieża, że nie jest godny tego urzędu (Celestyn V zmarł w 1296 r.; później został kanonizowany). Historia zna także wiele przypadków rezygnacji tzw. anty-papieży, do których dochodziło podczas długiej schizmy w Kościele (zaczęła się w 1415 r.).
Watykaniści twierdzą, że w czasach nowożytnych pisemną rezygnację z urzędu przygotowali Pius XII (sprawował urząd w latach 1939–1958), Paweł VI (1963–1978) i Jan Paweł II (1978–2005). Pius XII chciał zabezpieczyć Kościół na wypadek, gdyby został aresztowany przez wojska niemieckie; z kolei Paweł VI i Jan Paweł II mieli przygotować takie pisma na wypadek choroby, która uniemożliwiłaby im pełnienie urzędu. Dokumenty te pozostały jednak tajne i nigdy z nich nie skorzystano.
