– to krótkie zdanie znakomicie opisuje istotę Václava Havla, zmarłego w 2011 r. najsłynniejszego czeskiego opozycjonisty, a po upadku komunizmu prezydenta (Czechosłowacji, potem Czech). Zdanie to pochodzi z przedmowy ks. Tomáša Halíka do zbioru esejów i przemówień Havla, wydanych pod tytułem „Zmieniać świat” (większość nie była dotąd publikowana lub była publikowana tylko przed 1989 r. w „drugim obiegu”).
Havel był „filozofem na tronie”, fenomenem w świecie współczesnej polityki. Być może dlatego nie czuł się w nim zbyt dobrze. Sam fakt, że do niego wkroczył, był dla niego zaskoczeniem. Pisarz, myśliciel (marzyciel, jak mu zarzucali niektórzy), któremu leżał na sercu los kraju, świata, ludzi. I dla którego to słowo było środkiem, aby coś zmieniać, a nie polityka z jej mechanizmami i podchodami.
„Moi doradcy zalecili mi, bym przemawiał po czesku. Nie wiem, z jakich...